နိုင္ငံေရး က်ြန္ေတာ့အျမင္

အခုတေလာ အကြဲအျပဲ သတင္းေတြ အေတာှျကားရတယ္။ ဂားဒီးယန္း ဦးစိန္ဝင္းရဲ့ အကြဲအျပဲ
ဇာတ္လမ္း စာအုပ္ေလးကို သြားသြား သတိရမိတယ္။ တကယ္က သိပ္ျပီး ထူးဆန္းတာေတာ့
မဟုတ္ပာဘူး။ ျမန္မာေတြက ဟိုးေရွးကတည္းက ၂ေယာက္ရွိရင္ သံုးဖြဲ့လုပ္ခ်င္တဲ့
အမ်ိုး။ Team Work လုပ္ရကိုင္ရ ခက္တဲ့အမ်ိုး။ တစ္ေယာက္နဲ့ တစ္ေယာက္
မယံုျကည္ျကတဲ့ အမ်ိုး။ လူစြမ္းေကာင္းဝာဒကို ကိုးကြယ္ခ်င္ျကတဲ့ အမ်ိုးေတြ
ဆိုေတာ့။

အေမရိကန္မွာ သမဿမတ ေရြးေတာ့ ဒီမိုကရက္တစ္ ပာတီက အိုဘားမားနဲ့ ကလင္တန္ရဲ့မိန္းမ
ဟီလာရီတို့ အျပိုင္ ျဖစ္ခဲ့ျကတယ္။ ျပည္နယ္တစ္ခုစီက မဲရလဒ္ေတြဆိုတာ သဲတထိတ္ထိတ္
ရင္တဖိုဖို ေစာင့္ျကည့္ခဲ့ရတာ။ တျခား ျပိုင္ဘက္ေတြဆိုတာ မဲအျပတ္အသတ္နဲ့
ရွံုးေနျပီ။ ေသခ်ာတာက သူတို့ နွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေတာ့ သမဿမတ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ျပသဿသနာက နွစ္ေယာက္စလံုးက ဒီမိုကရက္တစ္ပာတီက ျဖစ္ေနတာပာ။ ေနာက္ဆံုး ပာတီရဲ့
စည္းလံုးညီညြတ္မွု အေရးကို ထိခိုက္လာတာမို့ ဟီလာရီက အရင္ ေနာက္ဆုတ္
ေပးလိုက္တယ္။ ေျပာရရင္ သူလည္း သမဿမတအျဖစ္ လူျကိုက္မ်ားခဲ့တာပဲ။ လက္တေလာ
မဲရလဒ္ေတြ အသာထား သူဆက္ျပီး လူထုကို စည္းရံုးမယ္ဆိုရင္ အိုးဘားမား ေနာက္ဆံုး
နိုင္ရင္ေတာင္ ရင္တမမနဲ့ နိုင္ရမယ့္ အေျခအေန။ ဒာေပမယ့္ တစ္ပာတီထဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္
သူ့ထက္ သာမယ္လို့ ထင္ရတဲ့ လူျကိုက္ပိုမ်ားတဲ့ အိုးဘားမားကို ဦးစားေပးခဲ့တယ္လို့
ထင္မိတယ္။ သူ သမဿမတ မလုပ္ရဘူး ဘာျဖစ္လဲ။ သူ့အရည္အခ်င္းကို သိတဲ့ အိုးဘားမားက
သူ့ကို နိုင္ငံျခားေရးဝန္ျကီး ဆြဲခန့္လိုက္တယ္။ သူက်တဲ့ ေနရာမွာ ဒီမိုကရက္တစ္
ပာတီအတြက္၊ တိုင္းျပည္အတြက္ ဆက္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာင္တခ်ိန္ ဟီလာရီဟာ သမဿမတ
ျဖစ္ခ်င္ေတာင္ ျဖစ္လာနိုင္ေသးတာပဲ။

မန္ခ်က္စတာ ယူနိုက္တက္က ေဒးဗစ္ဘက္ဟမ္းတို့ စီေရာှနယ္ဒိုတို့ကို
ထုတ္ေရာင္းလိုက္တုန္းက အားလံုးက မန္ယူကို ဒုကဿခ အေရာက္ျကီး ေရာက္ျပီလို့
ထင္ခဲ့ျကတယ္။ ဒာေပမယ့္ မန္ယူမွာ ေနာင္နွစ္ေပာင္း မ်ားစြာအတြက္ ဆြဲထားတဲ့ Plan
ေတြ ရွိတယ္။ ဦးေဆာင္မွုေကာင္းတဲ့ မန္ေနဂ်ာရွိတယ္။ မန္ယူဘာမွ မျဖစ္သြားပာဘူး။
လစ္ဗာပူးလ္မွာ အိုဝင္ ရွိေနခ်ိန္က စတီဖင္ဂ်ရတ္ဆိုတာ တိမ္ျမုပ္ေနခဲ့တာ၊ မန္ယူမွာ
စီေရာှနယ္ဒို ရွိေနတုန္းက ရြန္းနီဆိုတာလည္း သာမန္သာသာ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ သူတို့လည္း
မရွိေတာ့ေရာ စတီဖင္ဂ်ရတ္၊ ရြန္းနီ တို့ ဟုန္းခနဲ နာမည္ထြက္လာေတာ့တာပဲ။
သူတို့ေနရာကို ယူနိုင္ခဲ့တာပဲ။ အဓိက ေျပာခ်င္တာက ငာမရွိရင္ မျဖစ္ပာဘူး ဆိုတဲ့
အေတြးအျမင္ေတြ ရွိသူေတြကို က်ြန္ေတာှ မယံုခ်င္တာပာ။

က်ြန္ေတာှ နိုင္ငံေရး မက်ြမ္းက်င္ပာဘူး။ သာမန္ ျပည္သား တစ္ေယာက္ပာပဲ။ ဒာေပမယ့္
က်ြန္ေတာှ့ရဲ့ လူျပိန္း အျမင္မွာေတာ့ ျမန္မာ နိုင္ငံေရးဟာ ဟိုးပေဝသဏီ ဘုရင္ေခတ္
ကတည္းက Plan ေကာင္းေကာင္း မရွိခဲ့ဘူးလို့ ထင္ပာတယ္။ ဘုရင္ေတြ မိန္းမေတြ
ထည္လဲယူ၊ ကေလးေတြေမြး။ ေသခာနီးေနျပီ ဘယ္သူ့ကို ထီးနန္းေပးမလဲ မေရြးခဲ့ျကတာ
မ်ားတယ္။ (တခ်ို့လည္း ေရြးပာတယ္။ အေလာင္းဘုရားလိုေပာ့။ သူ့ရဲ့သားေတြ အစဉ္အဆက္
ထီးနန္း ဆက္ခံဖို့ မွာထားခဲ့တာပဲ ဒာေပမယ့္ အားလံုးကမွ နားမေထာင္တာ) အဂဿငလိပ္က
ျမန္မာျပည္ ေအာက္ပိုင္းကို သိမ္းပိုက္ထားျပီ။ အထက္ကို ဆက္ျပီး
သိမ္းပိုက္နိုင္တယ္ ဆိုတာကို မင္းတုန္းမင္း အေနနဲ့ ျကိုတင္ မကာကြယ္ဘဲ
ဘုရားေလာင္းလိုလို သာသနာျပုမင္းလိုလို မဆိုင္တာေတြ ေလ်ွာက္လုပ္ေနတယ္။
ကေနာင္မင္း လက္နက္ေတြ တီထြင္တာကို တားျမစ္တယ္။ ဘာလဲ ေခာင္းေဆာင္။ အဂဿငလိပ္
အသိမ္းခံရတာ မထူးဆန္းပာဘူး။ ဟိုးအေဝးျကီးက က်ြန္းေလးကေန တကူးတကလာျပီး
အိနဿဒိယနဲ့ ျမန္မာကို သိမ္းပိုက္ လိုက္တာမ်ား ေျမြမ်ိုသလို တရစ္ျပီးတစ္ရစ္
နွစ္ကာလ အမ်ားျကီး အစီအစဉ္ခ် ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာ။ အဲဒီသိမ္းပိုက္ထားတဲ့ အဂဿငလိပ္ကို
ေတာှလွန္ေတာ့ေရာ တစ္ေယာက္ တစ္နယ္ တစ္မ်ိုးစီ ေနရာမ်ိုးစံုကေန အကြဲကြဲ အျပားျပား
ေတာှလွန္ေနျကတာ။ ေခာင္းေဆာင္ ျဖစ္ျပီးတဲ့သူက သူမ်ားဆီသြားေပာင္းရင္
ေခာင္းေဆာင္ဘဝက ေလ်ာက်သြားမွာ စိုးရိမ္လို့လားေတာ့ မသိဘူး။ မေပာင္းျကဘူး။
Civilization ဆိုတဲ့ ဂိမ္းကို ေဆာ့ဖူးရင္ သိပာလိမ့္မယ္။ အင္အားျကီး
ျမို့တစ္ျမို့ကို သိမ္းပိုက္ဖို့ဆိုတာ ေတာှေတာှခက္တယ္။ အင္အားနည္း အစုေလးေတြကို
ျဖိုခြဲရတာက အခ်ိန္ေတာ့ ယူရတယ္ ဒာေပမယ့္ လြယ္တယ္။

ဒီေတာ့ လူေတြသာ ေသသြားတယ္ အဂဿငလိပ္က အျပံုးမပ်က္ပာဘူး။ ဆရာစံကို သတ္လိုက္တယ္
လယ္သမားေတြ ျငိမ္သြားတယ္။ ဖိုးလွျကီးကို ဖမ္းလိုက္တယ္ ေရနံေျမ အလုပ္သမားေတြ
ျငိမ္သြားတယ္။ ဘယ္မွာလဲ ေခာင္းေဆာင္ (၂) (၃) (၄) (၅) ဘယ္မွာလဲ Plan (B) (C) (D)
(E)။ နံပာတ္(၁) ေခာင္းေဆာင္ကို ဖမ္းလိုက္ရင္ ဘယ္သူက ဆက္ေခာင္းေဆာင္မယ္၊
နံပာတ္(၁) အစီအစဉ္ ပ်က္သြားရင္ ဘယ္လို အစီအစဉ္ ဆက္သြားမယ္ ဆိုတဲ့ အရာေတြကို
မေတြ့ရဘူး။ ဒီလိုဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို့က ေထာက္ပာလိမ့္မယ္ တစ္ဗိုလ္က် တစ္ဗိုလ္တက္
စနစ္ ရွိတယ္လို့။ မွန္တယ္။ တစ္ဗိုလ္က်ေတာ့မွ က်န္တဲ့လူကို ဗိုလ္ေကာက္တင္
တက္ျကတာမ်ိုး လက္ပူတိုက္ ဇာတ္လမ္းေတြ မဟုတ္ဘူးလားလို့ ျပန္ေမးခ်င္တယ္။
လြတ္လပ္ေရး ေခတ္က်ေတာ့ေရာ ေသခ်ာ စနစ္တက် ဖြဲ့စည္းခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ကြန္ျမူနစ္ပာတီဟာ
သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုးလည္း မရွိေရာ အားနည္းသြားေတာ့တာပဲ။ ဒီေနရာမွာ သူတို့
ကိုယ္တိုင္က အျပတ္ရွင္းခဲ့လို့ အရည္အေသြးရွိတဲ့ ပာတီဝင္ေတြ ျပတ္ကုန္တာကိုလည္း
ထည့္တြက္ရမယ္ ထင္ပာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေအာင္ဆန္း ျမန္မာတစ္နိုင္ငံလံုးကို
စည္းရံုးနိုင္ခဲ့တယ္။ နိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရဖို့ အျပင္းအထန္ ျကိုးစားေနတဲ့အခ်ိန္
လုပ္ျကံခံရတယ္။ သူနဲ့အတူ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ေခာင္းေဆာင္ေတြ အမ်ားအျပား
ပာသြားတယ္။ ဦးနု တက္လာတယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ုပ္မရွိရင္ ဘယ္သူက သူ့ေနရာကို
ဆက္ခံျပီး ဦးေဆာင္ဦးရြက္ ျပုမယ္ဆိုတာ ျကိုတင္ စီမံခ်က္ ခ်ခဲ့တာမ်ိုး
မေတြ့ရပာဘူး။ သူလဲ ေသသြားေရာ စိုင္ေကာှလို့ ျခံုေပာှေရာက္ျပီး
ဝန္ျကီးခ်ုပ္ျဖစ္လာတဲ့ ဦးနု လက္ထက္မွာ တိုင္းျပည္ဟာ ဖရိုဖရဲ စျဖစ္ေတာ့တာပာပဲ။

နွစ္ျခမ္းကြဲတဲ့ ကိစဿစေတြကေတာ့ အထူးေျပာစရာကို မရွိပာဘူး။ ျမန္မာလို့
ဆိုလိုက္တာနဲ့ နွစ္ျခမ္းကြဲတတ္တာက အရိပ္လို လိုက္လာတယ္လို့ ဆိုရမလိုကို
ျဖစ္ေနပာတယ္။ ဘာလို့ ကြဲျကတာလဲ ဆိုတာကို ေသခ်ာ စမ္းစစ္ျကည့္ေတာ့ ေစ့စပ္ေဆြးေနြး
ညွိနွိုင္းမွု မျပုလုပ္နိုင္တာ အဓိက ဆိုတာကို သြားေတြ့မိပာတယ္။ ဟိုးတုန္းက
လက္ခံခဲ့ျကတဲ့ Yes မဟုတ္ရင္ No ပဲ ဆိုတဲ့ ဝာဒျကီးက ယေန့ထိ ျကီးစိုးေနဆဲ
ျဖစ္တာကိုလည္း သတိျပုမိပာတယ္။ အရာတိုင္းမွာ အျမင္မတူနိုင္မွု ဆိုတာ
ရွိျကမွာပာပဲ။ လူမ်ားေလေလ အျမင္ကြဲေလေလပာပဲ။ အျမင္ကြဲတဲ့အတြက္ ျငင္းျကခံုျကတာ
မထူးဆန္းတဲ့ ကိစဿစပာ။ အဂဿငလန္မွာ ပာလီမန္ထဲ အေျကာင္းကိစဿစ တစ္ခုခု
ရွိလာျပီဆိုရင္ Debate ေတြ လုပ္ျကတယ္။ ဒီလို လုပ္တတ္လာေအာင္လည္း
ေက်ာင္းသားဘဝထဲက ကေလးေတြကို သင္ျကားေပးထားတယ္။ အယူအဆ မတူတာကို
ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရာ ျငင္းျကတာ ျပသဿသနာ မဟုတ္ပာဘူး။ အဓိက အခ်က္က ျငင္းျပီးတဲ့အခာ
အေကာင္းဆံုး ရလဒ္ကို ေရြးထုတ္ျကရတာပာ။ အဲဒာကေတာ့ က်ြန္ေတာှ အခုနက ေျပာခဲ့တဲ့
ေစ့စပ္ေဆြးေနြး ညွိနွိုင္းမွု ျပုလုပ္ျကျခင္းပာပဲ။ ကိုယ္နဲ့ အယူအဆ မတူလို့
ေရွာင္ဖယ္သြားျခင္း၊ မုန္းတီးသြားျခင္း စတာေတြဟာ စိတ္ဓာတ္ အားနည္းမွုရဲ့
လကဿခဏာေတြ ျဖစ္လာပာျပီ။ အေကာင္းဆံုး ရလဒ္ကို လိုခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္ခ်ည္းပဲ
မွန္တယ္ လုပ္လို့ မရဘူးလို့ ထင္ပာတယ္။ အျခားေသာ အယူအဆ မတူသူမ်ားရဲ့
အျမင္ကိုလည္း ထည့္သြင္း စဉ္းစားရပာလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ကေလ်ာ့သင့္တဲ့ အခ်က္ေတြ
ေလ်ာ့၊ သူမ်ားေတြ အလြန္အက်ြံ ျဖစ္ေနရင္လည္း ေလ်ာ့ခိုင္း။ ဒီလို ညွိယူနိုင္မွ
အေကာင္းဆံုး ရလဒ္ကို ရနိုင္မွာပာ။ က်ြန္ေတာှတို့ဆီမွာ အမ်ားဆံုး ေတြ့ရတာက
ငာနဲ့မတူ ငာ့ရန္သူ လုပ္ျကတာပာ။ ဆိုေတာ့ကာ အျမင္မတူစရာ ကိစဿစတစ္ခု
ျကံုလိုက္တာနဲ့ က်ြန္ေတာှတို့ လူမ်ား ကြဲျကျပဲျကျပီ။ တစ္ေယာက္နဲ့ တစ္ေယာက္
ျပစ္ျပစ္နွစ္နွစ္ေတြ ေျပာျပီး အပုပ္ခ်ျကျပီ။ ျပသဿသနာရဲ့ အေျဖဟာ ရွင္းမသြားဘဲ
အုပ္စုကြဲသြားျပီး အင္အား နည္းသြားေရာ။ ဆိုေတာ့ကာ က်ြန္ေတာှတို့ လူမ်ိုးဟာ
သိပ္ကို ျဖိုခြဲဖို့ လြယ္ကူတဲ့ လူမ်ိုးတစ္မ်ိုး ျဖစ္ေနပာျပီ။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို
အျမင္ခ်င္းဖလွယ္ျပီး အေကာင္းဆံုး ရလဒ္ကို ရေအာင္ ညွိနွိုင္း တိုင္ပင္နိုင္ျကတဲ့
လူေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ဒီလိုဘဲ တသက္လံုး သြားေနျကေတာ့မွာလား။ က်ြန္ေတာှ့ အျမင္
အရေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံေရးမွာ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ့စကားကို အေျဖတစ္ခု ရွာဖို့ ေသခ်ာ
နားေထာင္တယ္ ဆိုတာကို မေတြ့ရပာဘူး။ နားေထာင္တယ္ ဆိုရင္လည္း အျပစ္ရွာဖို့ပဲ
ျဖစ္မွာပာ။ ရန္သူဆို ဘာလုပ္လုပ္ မွားတယ္လို့ ခံယူထားျကတယ္လို့ ျမင္ပာတယ္။

ဟိုးတုန္းက ကိစဿစတစ္ခုကို က်ြန္ေတာှတို့ ေျဖရွင္းတဲ့အခာ "YES" "NO" နွစ္ခုပဲ
ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ "ျကားေနဝာဒ" ရွိလာတယ္။ ျပီးေတာ့ "ရွိေတာ့ ရွိေနတယ္
ဒာေပမယ့္ အေသ" ဆိုသလိုမ်ိုး Neutral ပံုစံမ်ိုးေတြလည္း ေတြ့လာရတယ္။ Yes or No
တစ္ခုခုဘက္ကို သြားေနေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း Yes စစ္စစ္၊ No စစ္စစ္ မျဖစ္လာတဲ့
အရာမ်ိုးေတြကိုလည္း ရူပေဗဒနဲ့ သခဿင်ာ ညီမ်ွျခင္းေတြကေန လက္ေတြ့ ေလာကမွာပာ
ေတြ့လာရတယ္။ Yes စစ္စစ္ No စစ္စစ္ ေတြဟာ အစြန္းေရာက္တဲ့ သေဘာမ်ိုးကိုေတာင္
ေဆာင္လာပာျပီ။

အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ ေရာှနယ္ဒို မရွိလည္း မန္ယူက ျဖစ္ပာတယ္ ဆိုတာမ်ိုးမွာ အသင္းကို
ခိုင္ခန့္ေအာင္ အျကာျကီး ျပင္ဆင္ထားတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို အဓိကလို့ ျမင္မိပာတယ္။
ေရာှနယ္ဒိုဟာ မန္ယူအတြက္ အေရးအျကီးဆံုး လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မွန္တယ္။
သူမရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ခဏတာ ယိမ္းယိုင္ သြားေပမယ့္ မျကာခင္ဘဲ သူရဲေကာင္းအသစ္
ဝိန္းရူနီ ေပာှလာပာေရာ။ ဝိန္းရူနီ မရွိေတာ့ရင္လည္း ေနာက္တစ္ေယာက္ ေပာှလာမွာပဲ။
သူတို့ဟာ အသင္းအတြက္ အေရးအျကီးဆံုး လူေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒာေပမယ့္ အသင္းက
အျခားအစြမ္းထက္တဲ့ သူေတြကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ထား ပာေသးတယ္။ သူတို့ တစ္ေယာက္တည္း
ဘယ္ေလာက္ေတာှေတာှ ေကာင္းေနေန ဘာမွ လုပ္လို့ မရပာဘူး။ ကိုယ့္အသင္းက တျခား
လူေတြကလည္း အေရးျကီးပာတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေျခစြမ္းထက္ျမက္တဲ့ အသင္းတစ္ခုကို
ျကိုျကိုတင္တင္ တည္ေဆာက္ ထားဖို့လည္း လိုအပ္ပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကစားသမား
ေျပာင္းတာနဲ့ ကစားကြက္ ဘယ္လို ေျပာင္းမယ္ဆိုတဲ့ Plan ေတြ နည္းဗ်ူဟာေတြလည္း
ခ်မွတ္ဖို့ လိုတယ္လို့ ထင္မိတယ္။ ဒီလို ထူးျခားတဲ့ အေရးအျကီးဆံုး လူမ်ိုးေတြဟာ
တစ္ေခတ္တစ္ေယာက္ ေပာှတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွ မျငင္းနိုင္ပာဘူး။ ဒာေပမယ့္ စက္ျကီး
ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ေနာက္က ဘီးအားလံုး ေပာက္ေနရင္ျဖင့္ ခရီးမတြင္ပာဘူး။
ဒာေျကာင့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို အားကိုးတျကီး မွီတြယ္ေနတာမ်ိုးထက္ အားလံုးစုစည္း
ညီညြတ္မွု ရွိတယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို့ ယံုျကည္ပာတယ္။ စက္ျကီးေရာ ဘီးေရာ
အားလံုးေကာင္းရင္ျဖင့္ အတိုင္းထက္ အလြန္ေပာ့။ အဲဒီအတြက္ တစ္ခုကိုပဲ
အာရံုစိုက္ေနရင္ တျခား အရာေတြ အမ်ားျကီးကို မ်က္စိ လ်ွမ္းသြားတတ္တယ္
ဆိုတာေလးကိုလည္း သတိျပုရမယ္လို့ ထင္ပာတယ္။

ဘယ္အသင္း အဖြဲ့အစည္းကိုမွ မဦးတည္ပာ။ က်ြန္ေတာှလည္း နိုင္ငံေရး က်ြမ္းက်င္သူ
မဟုတ္ပာ။ ကြဲျကျပဲျကတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို သမိုင္းတေလ်ာက္ ျကားခဲ့ရ၊ ျကားေနရလို့
က်ြန္ေတာှ့စိတ္ထဲ သာမန္ ျပည္သူျပည္သား တစ္ေယာက္ အေနနဲ့ ေတြးမိတာ ခံစားမိတာကို
ေရးပာတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲပိုင္ခြင့္ ရွိပာတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိုး တစ္ေယာက္
အေနနဲ့ ကမဿဘာ့အလယ္မွာ ထည္ထည္ဝာဝာ ေနခ်င္တယ္။ အဲဒီအတြက္ အခ်င္းခ်င္း အကြဲအျပဲ
ဇာတ္လမ္းေတြကို ျကားရမွာထက္ ဘယ္ေလာက္ အယူအဆ တူတူ မတူတူ ကိုယ့္ ပုဂဿဂလိက ဆနဿဒေတြ
ခံစားမွုေတြကို ေလ်ာ့တန္တာေလ်ာ့ တိုးတန္တာတိုးျပီး လူအားလံုး
ညွိနွိုင္းတိုင္ပင္ျပီး အေကာင္းဆံုးကို အေျဖရွာျကမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္
သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို့ ေတြးေနမိပာတယ္။

 နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ
29 November 2009
ေရႊျမန္မာ, ေရျမွဳပ္ဗုံး, Black Dream ႏွင့္ White Dream

ညီ
ခုေရးေနတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို ဆက္ေရးေစခ်င္ပါတယ္။ အက်ိဳးမ်ားမယ့္
ေဆာင္းပါးေကာင္း တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဇင္းတို႔ေတြအတြက္ မအပ္စပ္ဖူးလို႔
ထင္ရေပမယ့္ ကိုယ့္တပည့္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ပတ္၀န္္းက်င္အတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ
အေရးပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုပါ။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ အသိမွာ ခံစားသိနဲ႔ ၾကံဆသိ
ဆိုၿပီးေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္္။ အဲဒီ ႏွစ္မ်ိဳးထဲမွာ
ခံစားသိဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ ႀကဳံဖူးမွ ရႏိုင္ပါတယ္-တဲ့။
အျဖစ္အပ်က္တိုင္းကို ကိုယ္တိုင္ ႀကဳံဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဦးဇင္းတို႔အတြက္ ပိုၿပီး မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ႀကဳံဖူးသူေတြ ေရးတဲ့ စာေပကို
ဖတ္ရမွသာလ်င္ ဦးဇင္းတို႔အတြက္ အလြန္ဆုံး ရႏိုင္တာက ၾကံဆသိ္ပါ။ ဘာသိပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ အနဲဆုံး ရြာကို ျပန္ၿပီး ဆရာလုပ္မဲ့
ဦးဇင္းတို႔အတြက္ေတာ့ လုိအပ္ပါတယ္။ ဘုမသိ ဘမသိ ဆရာျဖစ္တာထက္ စာရင္
နဲနဲပါးပါး သိၿပီး ဆရာလုပ္တာက တဖက္လူအတြက္ အက်ိဳမ်ားမလားလို႔ပါ။

ဦးဇင္း ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေဆာင္းပါးရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္နဲ႔ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ပါ။
ေရျမွဳပ္ဗံုးအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ နဲနဲေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဦးဇင္းနဲ႔
ဒကာဘလက္ခ္ တယ္လီပသီမ်ား ရွိေနေရာ့သလားမသိပါဘူးဗ်ာ။
ေရျမဳပ္ဗုံးအေၾကာင္းရယ္ ဟိုတခါ ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းအေၾကာင္းရယ္ကို
စာေရးမလို႔ ျပင္ဆင္ေနတာပါ။ ေဆာင္းပါးမွာ ဘုန္းၾကီးေတြအေၾကာင္း
မေကာင္းသတင္းပါလို႔႔ တုံ႔ျပန္တယ္လို႔ေတာ့ မမွတ္ယူေစခ်င္ပါ။

ေရျမွဳပ္ဗံုး အေၾကာင္း ေျပာၾကတာ အေၾကာင္းႏွစ္ခု ရွိလိမ့္မယ္လို႔
ထင္ပါတယ္။ ပထမ တခုက ဗမာေတြရဲ႕ ဗီဇေၾကာင့္ပါ။ ဗမာ့ ဗီဇက ဘာလဲ ဆိုေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ၿပီး အထင္ၾကီးၾကပါတယ္။ ျမွင့္လို႔လဲ တြက္ၾကပါတယ္။
ငယ္တုံးက သင္ရတဲ့ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းစာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ဦးဗဂ်မ္းရဲ႕
ကာတြန္းတကြက္ကို မွတ္မိဦးမလားပဲ။ လူႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် စကားေျပာတဲ့
ပုံပါ။ တေယာက္က “အဘေရ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ
ေပၚေနၿပီတဲ့”-လို႔ ေျပာတဲ့ အခါ က်န္တေယာက္က “သူတို႔က အခုမွပါဗ်ာ၊
က်ဳပ္တို႔ ခ်ာရာဏသီမွာေလ။ မယ္သီတာကို မင္းဒသ ခိုးတုံးကတည္းက
ေလယဥ္သုံးေနၿပီဗ်”-လို႔ ေျပာပုံကို ဆြဲထားတဲ့ ကာတြန္းေလးပါ။ အဓိပၸါယ္တူ
ကာတြန္း ေလးကြက္ ဆြဲထားပါတယ္။ က်န္သုံးကြက္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

အဲဒါ ကိုယ္တို႔ လူမ်ိဳးရဲ႕ ဗီဇကို အတိအက် ေဖာ္ျပတာပါပဲ။
အဆိုးဆုံးတခုကေတာ့ အ႐ႈံးကို လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ညံ့ရင္ ညံ့တယ္။
မွားရင္ မွားတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္အသုံးမက်တာကို ၀န္မခံပဲ
အေျခအေနတခုခု ဒါမွမဟုတ္ရင္ တျခားလူ တေယာက္ေယာက္ကို
အျပစ္ပုံခ်ခ်င္ၾကတယ္ေလ။ (အဲဒီအထဲမွာ ဦးဇင္းလဲ ထိပ္တန္းတေနရာမွာ ခုထက္ထိ
ပါေနဆဲပါ။)

ေနာက္အေၾကာင္းတခုက ဘာသာေရးသည္ လူေတြတိုးတက္မႈရဲ႕ အဟန္႔အတားျဖစ္တယ္လို႔
အထင္ေရာက္သူေတြ ၀ါဒျဖန္႔ၾကတဲ့အခါ သုံးတဲ့ ပါးစပ္ပုံျပင္ တပုဒ္လို႔ပဲ
ယူဆပါတယ္္။ အထူးသျဖင့္

တပ္မေတာ္နဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြၾကားမွာ ေသြးခြဲတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ဆိုရင္လဲ
မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။

အဂၤလိပ္ေတြ မႏၲေလးနန္းေတာ္ကို သိမ္းတဲ့ အဂၤလိပ္ေတြက သိမ္းမိတဲ့ ပစၥည္းေတြ
မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြကို စာရင္းလုပ္ထားတာ ခုထက္ထိ ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။
ပစၥည္းစာရင္းထဲမွာ ေရျမဳပ္ဗုံးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အရာဆိုလို႔ တခုမွ
မပါပါဘူး-တဲ့။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာလဲ မပါပါဘူး။ အစီရင္ခံစာထဲမွာ ပါတာတခုကေတာ့
ျမန္မာေတြ အဖို႔ ေတာ္ေတာ္ရွက္စရာေကင္းပါတယ္။

ငယ္တုံးက သင္ခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းနဲ႔ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပါ။ ဦးဇင္းတို႔ ငယ္ငယ္က
“ကၽြႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ သူ႔ကၽြန္မခံ စိတ္ အမ်ိဳးခ်စ္စိတ္
ထက္သန္စြာ ရရာလက္နက္ စြဲကိုင္ကာ အျပင္းအထန္ ခုခံတြန္းလွန္
တိုက္ခိုက္ပါေသာ္လည္း လက္နက္ခ်င္း မမွ်ေသာေၾကာင့္ အညံ့ခံခဲ့ၾကေလသည္။”
လို႔ သင္ခဲ့ရတာပါ။

သူတို႔ ဖက္ကမွတ္ခ်က္ကေတာ့ “ဗမာေတြသည္ အဂၤလိပ္တပ္ကို ခံခ်ႏိုင္တဲ့
လက္နက္ေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ ရွိပါလ်က္နဲ႔ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္
မခုခံပါလိမ့္-ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ပါ။” တဲ့။

ထားပါေတာ့ေလ။ လူေျပာ သိပ္မ်ားေနတဲ့ ေရျမွဳပ္ဗံုးအေၾကာင္းကိုပဲ
ေျပာၾကရေအာင္ပါ။ အဲဒါကို မေျပာခင္ အဲဒီေခတ္က ဘုရင္နဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား
ဆက္ဆံေရးကို အရင္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ဆိုတာ အာဏာ
အလြန္ျပင္းတာပါ။ သူတို႔ သေဘာနဲ႔ မတိုက္ဆိုင္ရင္ တျခားသူ မဆိုထားနဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ အစ္ကိုရင္း ညီရင္း အစ္မအရင္း အကုန္သတ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို
အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး နန္းတင္ခဲ့တဲ့ သူကိုေတာင္ သတ္ဖို႔ ၀န္မေလးၾကပါဘူး။
တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အေဖကိုေတာင္ သတ္ၾကပါတယ္။ ငယ္ဆရာတို႔ ဘုန္းၾကီးတို႔ဆိုတာ
ညွာရေကာင္းမွန္းေတာင္ သိမယ္ မထင္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေခတ္မွာ ဘုရင္ကို ဆႏၵျပဖို႔ ေနေနသာသာ စကားေတာင္ က်ယ္က်ယ္
မေျပာရဲပါဘူး။ ပါးစပ္ရဲလွပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ပင္
မင္းမႈေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တခြန္းတပါဒါမွ ၀င္မေျပာခဲ့ပါ။ ယုတ္စြအဆုံး
ဘုရင္မေျပာနဲ႔ ဘုရင္ရဲ႕ မိန္းမ(မိဖုရားၾကီးမဟုတ္ပါ) ေရွ႕မွာေတာင္
ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား တင္ပလႅင္ေခြ ထိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒါ တကယ့္
အမွန္တရားပါ။ သိမွီလိုက္တဲ့ လူၾကီးသူမမ်ားကို ေမးၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
ခုိင္လုံတဲ့ မွတ္တမ္းတခု သိခ်င္ရင္ ဒြါရဂိုဏ္းကို တည္ေထာင္တဲ့
အုတ္ဖိုဆရာေတာ္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကို ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သီေပါဘုရင္ နန္းက်၊
ကုလားျပည္ ေရာက္၊ ဟိုမွာ နတ္ရြာစံတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ေတာ့
သူ႔မိဖုရားေတြ ျမန္မာျပည္ကို အၿပီး ျပန္လာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အုတ္ဖိုလ္ ဆရာေတာ္ကို မိဖုရားတပါးကပင့္လို႔ သူတို႔အိမ္ကို
ၾကြခဲ့တယ္။ တျခားဆရာေတာ္ေတြလဲ ပါပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တျခားဆရာေတာ္ေတြက
ပုဆစ္တုပ္ၿပီး ထိုင္ပါတယ္။ အုတ္ဖိုဆရာေတာ္ တပါးတည္းပဲ သူတို႔ ေရွ႕မွာ
တင္ပလႅင္ေခြၿပီး ထိုင္မိတယ္။ အဲဒီအခါမွာ လူေတြဆိုရင္ ခုခ်က္ခ်င္း
မိုးႀကိဳးပဲ ပစ္ေတာ့မလား။ ေျမပဲ ၿမိဳေတာ့မလားေတာင္ ထင္ၾကပါတယ္။
ရဟန္းေလာကမွာလဲ အံၾသဘနန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဘုန္းၾကီးေတာ့ တနည္းနည္းနဲ႔
မၾကာခင္မွာ ေခါင္းနဲ႔ ကိုယ္ အိုးစားကြဲေတာ့မယ္လို႔ ယုံသူေတြ အေတာ္ကို
မ်ားခဲ့ပါသတဲ့။ သူတို႔ေခတ္ကုန္႐ုံတြင္မကပါဘူး။ ေျမာင္းထဲ ေရာက္လုလု
အခ်ိန္ပါ။ ဘာပါ၀ါ ဘာအာဏာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ေမြးတဲ့ သားသမီးကိုေတာင္
သူတို႔ ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ သူတို႔
အာဏာရွိစဥ္မွာ ဆိုရင္ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ ေဒါက္တာတိုးလွေရးတဲ့ ကုန္းေဘာင္ေရႊျပည္ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာလဲ
မင္းတုံးမင္းၾကီးတို႔ လက္နက္အင္အားအေၾကာင္း နဲနဲ ပါပါတယ္။ သူကလည္း
ေရၿမဳပ္ဗုံးကိစၥဟာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ယုံၾကည္ပါတယ္။
မင္းတုံးမင္းၾကီးရဲ႕ လက္နက္စက္ရုံက ထန္းလုံးပစ္ အေျမာက္ၾကီးေတြ တလကို
အေတာ္မ်ားမ်ား ထုတ္ေနတယ္ ဆိုပါတယ္။ တလကို အလက္ ၂၀ လား ဘယ္ေလာက္လဲေတာ့
မသိဘူး။

တခုပဲ စဥ္းစားဖို႔ ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္နဲ႔ တိုက္ရင္ ႏိုင္ႏိုင္တဲ့
ေရျမဳပ္ဗုံးကိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြဆႏၵျပလို႔ ငါးေတြအေပၚ သနားဂ႐ုဏာ
ၾကီးမားစြာနဲ႔႔ သာသာနာျပဳ မင္းၾတားၾကီး ပီပီ မထုတ္ခဲ့ဖူး။ တခါပစ္ရင္ လူ
၂၀ ေလာက္သုံးၿပီး ပစ္မွ ကိုက္ ၁၁၀-ေလာက္ အေျမာက္ဆံေရာက္တဲ့
အေျမွာက္က်ျပန္ေတာ့ နင္းကန္ထုတ္တယ္ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို ယုတၱိမရွိတာပါ။

မင္းတုန္းမင္းၾကီးကို မင္းေကာင္းတပါးအျဖစ္ပဲ ဦးဇင္းတို႔ ျမင္ပါတယ္။
ဦးဇင္းတို႔တြင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားလဲ ထို႔အတူ
ျမင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။သူတို႔ကို မင္းၾကီးက အမ်ားၾကီး
အကူအညီေပးဖူးပါတယ္။ သာသနာျပဳခြင့္ေတြ ေပးတယ္။ အလွဴေငြေတြ ေထာက္ပံ့တယ္။
ခရစ္ယန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားက မင္းၾကီးသည္ ခရစ္ယာန္သာသနာ စည္ကားေအာင္
ေထာက္ပံ့ေနတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ေထာက္ပံ့ခဲ့တာပါ။ သူ႔သားေတြကို
ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီးဆီမွာ အပ္ၿပီး ပညာသင္ေစပါတယ္။ ဘုရင့္မ်က္ႏွာနဲ႔
သူတို႔လဲ သာသနာျပဳတဲ့ ေနရာမွာ အေတာ္ခရီးေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကို မင္းၾကီး
သိခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ စူရတီ စြႏၷာ၀ိုရာဂၽြမၼာ ဆိုတဲ့ မြတ္စလင္ကုလားတေယာက္ကိုလဲ အေတာ္
ဦးစားေပးပါတယ္။ [နန္းတြင္းဗလီကိုေတာင္ စူရတီ စြႏၷာ၀ိုရာဂၽြမၼာပဲ
ေဆာက္တယ္ ထင္ပါတယ္။ မေသခ်ာပါ။] ေသခ်ာတာကေတာ့ ေစ်းခ်ိဳ ေျမာက္ဖက္က ဗလီကို
စူရတီ စြႏၷာ၀ိုရာဂၽြမၼာ ေဆာက္ပါတယ္။

ဒါျဖင့္ရင္ ပဥၥမသံဂၤါယနာတင္ သာသနာျပဳ ထိပ္ေခါင္တင္ မင္းၾတားၾကီးသည္
အဘယ့္ေၾကာင့္ မိမိ၏ ဘာသာကို ဖ်က္ဆီးမည့္ မိစၦာဒိ႒ကို အားေပးရပါသလဲ။
အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူတို႔အဆက္အသြယ္နဲ႔ ဥေရာပဖက္က ေသနတ္ေတြကို
၀ယ္ခ်င္လို႔ပါ။

ဗထက္ခ်ိဳက္ တစ္ေတာင့္ထိုး ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္ အနည္းငယ္အတြက္ သာသနာ့အၾကီးဆုံး
အႏၲရာယ္တခုကို လက္ယပ္ေခၚခဲ့တာပါ။ ဒီအတြက္ မင္းတုံးမင္းၾကီးမွာ အျပစ္မရွိ။
မင္းတုန္းမင္းၾကီး၏ အမွားမဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရး စစ္ေရးအရ ဒီလိုပဲ
လုုပ္ရမွာပါ။ ဘုရင္အလုပ္ကို ဘုရင္လုပ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းတုန္းမင္းရဲ႕
သေဘာ သဘာ၀ကို သိေအာင္ ေရးျပေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္ေရြ႕သာ
ေရျမဳပ္ဗုံးကိစၥ ဟုတ္႐ိုး မွန္ခဲ့ရင္ မင္းတုံးမင္းသည္ ခရစ္ယန္
ဖားသားကိုလဲ အေလးထားမွာ မဟုတ္သလို စူရတီကုလားကိုလဲ ဖားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဘုန္းၾကီးမ်ား ဆႏၵျပတယ္ပဲ ထားအုံး။ မွန္ပါ့ ဘုရား၊ တင္ပါ့ ဘုရား-ဆိုၿပီး
ဆက္လုပ္ရင္ ဘယ္ ဘုန္းၾကီးက ဘာသိမွာ တဲ့လဲ။ ဒီပုံစံ ဒီအခ်ဳိး ခ်ိဳးၿပီး
ဆုံးျဖတ္ခ်ခဲ့တဲ့ ထုံးေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဒါကိုပဲ သူတို႔က ရာဇပရိယာယ္လို႔
သုံးေနၾကတာပါ။ မင္းတုံးမင္း လက္ထက္မွာ ဆရာေတာ္မ်ား သပိတ္ေမွာက္တယ္ဆိုတာ
သာသနာ၀င္ မွတ္တမ္းမွာလဲ မပါပါဘူး။ ခိုင္လုံတဲ့ ရာဇ၀င္မွတ္တမ္းမွာလဲ
မဖတ္ဖူးပါ။ ဦးဇင္း စာဖတ္အားနည္းလို႔ မဖတ္မိရင္ေတာ့လဲ မသိဖူးေပါ့ေလ။
ညီ၀င္းစိန္တို႔ ကတဲ့ ပါေတာ္မူခန္း ျပဇာတ္မွာေတာ့ ကေနာင္မင္းသားၾကီး
ငိုခ်င္းခ်တာ ပါမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဖူး။

တကၠသိုလ္ စိန္တင္ကလဲ ေရျမွဳပ္ဗုံး ကိစၥ မင္းတုံးမင္းၾကီး တားလို႔
ကေနာင္မင္းသားၾကီးနဲ႔ ေယာမင္းၾကီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး ခါးပုံစနဲ႔
မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ငိုေၾကာင္း ေရးတာေတာ့ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ သူေရးသလို
အိမ္ေရွ႕မင္းသားနဲ႔ အမတ္မင္းတို႔ ေယာက္်ားရင့္မာၾကီးေတြ ခါးပုံစေလးေတြနဲ႔
မ်က္ရည္သုတ္သုတ္ၿပီး ငိုေနတဲ့ ပုံစံကို မွန္းၾကည့္ စမ္းပါဗ်ာ။ သူတို႔ကို
အသက္နဲ႔စက္ၿပီး ေလးစား ၾကည္ညိဳေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ ႀကီးေကာင့္
ၾကီးမားနဲ႔ ငို္၏ မငို၏ ဆိုတာကိုပါ။

လက္နက္တခုကို စမ္းတယ္ဆိုတာ ေအာင္ျမင္ၿပီးသား အရာတခုကို ေသခ်ာ သြားေအာင္
အတည္ျပဳခ်က္ ရယူတဲ့ သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာင္ေပါက္စ တစ္ေကာင္ကို အထီးလား
အမလား သိခ်င္လို႔ အၿမီးလွန္ၿပီး ၾကည့္သေလာက္ လြယ္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ေခတ္ပညာတတ္လဲျဖစ္ ဒီအပိုင္းမွာ နီးစပ္မႈလဲ ရွိတဲ့ ေမာင္ရင္တို႔
ပိုသိပါတယ္။ အေမရိကန္သည္ပင္လ်င္ အႏုျမဴဗုံးကို စမ္းခဲ့စဥ္က သုံးလုံး
လုပ္ၿပီး တလုံးကို စမ္းျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ႏွစ္လုံးကို ဂ်ပန္မွာ
ခ်ပါတယ္။ ခ်အၿပီးမွာ ႐ုပ္တည္ၾကီးနဲ႔ ဖိန္႔ပါတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ဂ်ပန္က
ယုံသြားတာပါ။ (အမွန္က သူတို႔ ရွိတဲ့ ဗုံးက ဒါအကုန္ပဲ။ ထပ္ခ်ဖို႔
လက္က်န္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဂ်ပန္ကသာ ဆက္တင္းခံရင္ သူတို႔လဲ တကယ့္ကို
ဒုကၡေရာက္မဲ့ အေပါက္ပါ။)

မင္းတုန္းမင္းၾကီးက “ညီေတာ္ေရ မင္းေရျမွဳပ္ဗုံးေၾကာင့္ ငါးေတြ လိပ္ေတြ
ေသလိမ့္မယ္။ ရပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္။ ” လို႔ ေျပာခ်ိန္မွာ ကေနာင္ကလဲ “ဟုတ္ကဲ့
ခင္ည။” ဆိုၿပီး ဖုတ္ဖက္ ခါထ၊ ခါးေတာင္းၾကိဳက္ျဖဳတ္လိုက္႐ုံနဲ

႔ ဇာတ္လမ္းက
ၿပီးမွာမွ မဟုတ္တာ။ ၀ါးဆစ္ဗူးထဲ ထုံးထည့္ၿပီး စမ္းတာဆိုရင္ေတာ့
တမ်ိဳးေပါ့ေလ။

ကေနာင္မင္းသားၾကီးတို႔ အုပ္စုကို အထင္ေသးလြန္းလို႔ ဒီစကားေျပာတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေခတ္က ဒီပညာရပ္ကို တကယ္ တတ္ခဲ့႐ိုးမွန္ရင္ ဒီကေန႔ေခတ္
သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္ေတြမွာ ေက်းဇူးျပဳေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ေယာမင္းၾကီးရဲ႕
ျမန္မာအကၡရာျဖင့္ ေၾကးနန္း႐ိုက္နည္းဆိုပါေတာ့။ ဒီကေန႔ Unicode Font
-လုပ္တဲ့အခါမွာ ေက်းဇူးျပဳလာပါတယ္။

ကေနာင္မင္းသားၾကီးတို႔ ေရျမွဴပ္ဗုံး လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕
နည္းပညာက ဒီကေန႔ တပ္မေတာ္ လက္နက္ထုတ္လုပ္ေရးမွာ တဖက္တလမ္းက
ေက်းဇူးျပဳေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေတာ့ ခုထက္ထိ မၾကားမိေသးပါ။
ဦးဇင္းတို႔နဲ႔ မသက္ဆိုင္တာ မို႔ မသိတာလဲ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏို္င္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေလာကီနယ္မွာ လူဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္ထက္ သာလြန္းရင္ ေခါင္းတလုံးစာပဲ
သာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါထက္ပိုၿပီးသာလို႔ မရပါဘူး။ ျပင္သစ္ကို သြားၿပီး
ဖန္ခ်က္အတတ္ သင္ခဲ့တဲ့သူက ေရျမဳွပ္ဗုံးလုပ္တတ္စရာ အေၾကာင္းမျမင္ပါ။
ကိုေရႊ ဖရန္စစ္(France) တို႔ကလည္း သူတို႔ေတာင္ မရေသးလို႔
အ႐ႈးအမူးလိုခ်င္ေနတဲ့ နည္းပညာတခုကို ျမန္မာမ်ားကို သဒၶါတရား
ထက္သန္္စြာႏွင့္ သင္ေပးလိမ့္မယ္ လို႔ေတာ့ မထင္မိပါ။

စာလဲ ရွည္သြားၿပီ။ အားလုံး ၾကားဖူးတဲ့ ေလမ်ိဳး ၈၀-ဇာတ္လမ္းနဲ႔ပဲ
နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်င္ပါတယ္။ တခါက ဗမာတေယာက္ ယိုးဒယားေလဆိပ္မွာ စစ္ေဆးတဲ့အခါ
လ်က္ဆားတပုလင္း ေတြ႔လို႔ Custom အရာရွိကေခၚေမးပါ သတဲ့။
လ်က္ဆားပုလင္းေပၚမွာပါတဲ့ စာကို ဘာသာ ျပန္ခိုင္းတဲ့အခါ ကိုေရႊျမန္မာက 80
Types of Wind. လို႔ တိုက္႐ိုက္ ဘာသာျပန္တယ္ ဆိုပဲ။ ေလမ်ိဳး ၈၀-က ဘာေတြလဲ
ေမးေတာ့ ကိုေရႊျမန္မာက မေျဖႏိုင္ဘူး-တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ယိုးဒယား Custom
အရာရွိက “ ေလမ်ိဳး ၈၀ ရွိတယ္ပဲ ထားပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဗမာ
ဘယ္ေလာက္စြမ္းတယ္ ေျပာေျပာ။ အဲဒီ ေလမ်ိဳး ၈၀ကို အမႈန္႔လုပ္တဲ့ အထိေတာ့
စြမ္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး” လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ ပါသတဲ့။

ဒကာ ဘလက္ေရ က်ဳပ္တို႔ ေရျမဳပ္ဗုံးကလဲ 80 Types of Wind- ပဲလား
မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ၾကားရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ခ်က္ ေပးဦးမယ္
မသိ။ ၾကားေတာ့လည္း ၾကားခ်င္စမ္းပါဘိ။